Ο προυπολογισμός, ο Καλλικράτης και τα λάθη.

Στο δημοτικό συμβούλιο της περασμένης Τρίτης για την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2011 που από κάποιους χαρακτηρίστηκε καταγραφή οφειλών και απο άλλους επανάληψη του τεχνικού προγράμματος, δύο πράγματα έμειναν στο μυαλό μου:

1. Ότι ο προϋπολογισμός που ψηφίστηκε είναι τελικά άγνωστο αν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει ως έχει. (οι απόψεις διίστανται). 
2. Η αναφορά της συμπολίτευσης στο ότι λάθη είναι θεμιτό να γίνουν γιατί ο Καλλικράτης είναι ένας καινούργιος -μη δοκιμασμένος θεσμός- και ότι μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε.

Ο Καλλικράτης είναι καινούργιος αλλά δεν παύει να είναι θεσμός οργάνωσης της διοίκησης με νομικά πρόσωπα, συμβούλια και επιτροπές με αρμοδιότητες που βασίζονται σε συγκεκριμένο σύστημα μοντέλου διοίκησης. Το σύστημα έχει κανόνες που μπορούν να μελετηθούν και εφόσον ακολουθηθούν να αποφευχθούν τα λάθη. 
Βέβαια ουδείς αναλάθητος (κατα το αναμάρτητος) και σίγουρα το καινούργιο προκαλεί ανασφάλεια και δημιουργεί προβλήματα που μόνο στην πράξη μπορούν να εντοπισθούν, όμως δεν είναι δυνατόν να ξεκινά η διοίκηση του Δήμου με την προυπόθεση ότι λάθη θα γίνουν, και ότι θα είναι ωφέλιμα, γιατί αν ήταν ωφέλιμα δεν θα ήταν λάθη. Ότι συχνά μαθαίνουμε από τα λάθη μας είναι γεγονός. Το θέμα είναι πως στις δημόσιες υποθέσεις δεν έχουμε το περιθώριο να μπούμε σ' αυτήν την διαδικασία αφενός γιατί τα λάθη είναι βλαπτικά για το γενικό σύνολο και αφετέρου γιατί οι αιρετοί δεν είναι ισόβιοι άρα διατρέχει κανείς τον κίνδυνο να μην μπορέσει να εφαρμόσει αυτά που έμαθε από τα λάθη του και να μείνει η ζημιά χωρίς τα οφέλη.