Από την χρεωκοπία στην ''ελεγχόμενη'' χρεωκοπία και από την αναδιάρθρωση στην ''ελεγχόμενη'' αναδιάρθρωση. Ένα παιχνίδι της κεντρικής εξουσίας με τις λέξεις εν αναμονή των επόμενων εξελίξεων στο πεδίο της οικονομίας.
Ο Foucault στην θεωρία της ''διακυβέρνησης'' εξηγεί πως το βασικό εργαλείο γνώσης, κατανόησης και λειτουργίας μιας νέο-φιλελεύθερης κοινωνίας είναι η ''οικονομική επιστήμη''. Το περιεχόμενο του μνημονίου αλλά και οι άλλες προτάσεις επίλυσης του προβλήματος του Ελληνικού χρέους όπως η αναδιάρθρωση που βασίζονται στην οικονομική επιστήμη είναι μονόδρομος.Όταν ο Άνταμ Σμίθ έθεσε τις θεωρητικές βάσεις για την δημιουργία του καπιταλισμού γνώριζε ότι οι μηχανισμοί που μπορούν να οδηγήσουν στην εξισορρόπηση των αγορών μέσω της προσφοράς και της ζήτησης (equilibrium) έχουν μειονεκτήματα που μπορούν να επιφέρουν αρνητικά αποτελέσματα. Γι' αυτό βάσισε την όλη θεωρία του στην ύπαρξη ηθικών συναισθημάτων συμπόνοιας και κατανόησης μεταξύ των ανθρώπων.
Δυστυχώς, νεότερες θεωρίες, όπως ο κοινωνικός δαρβινισμός, αποδυνάμωσαν το σκεπτικό του και έθεσαν τις ηθικές βάσεις για την άνθιση του άκρατου ανταγωνισμού, της δημιουργίας μονοπωλίων και της κερδοσκοπίας.
Η Ελληνική οικονομία είχε επιπλέον μειονεκτήματα όταν εισήλθε στο καπιταλιστικό σύστημα.
Η Ευρώπη έχοντας περάσει από το ελεύθερο εμπόριο και την βιομηχανική επανάσταση είχε εδραιώσει πια τους κανόνες του καπιταλισμού σε αντίθεση με την Ελλάδα που προσπαθούσε μέσα από πολιτικές αναταραχές σαν νεοσύστατο κράτος να χτίσει μια κυρίως αγροτική οικονομία. Οι Έλληνες, άλλωστε, δεν είχαν καμία σχέση με την πειθαρχία, την ολιγάρκεια και την αυταπάρνηση της προτεσταντικής ηθικής που είχε εμποτίσει τις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης από τον 16ο αιώνα και ήταν βασικό συστατικό της επιτυχίας του καπιταλισμού. Περνώντας μέσα από πολέμους και εδαφικές διεκδικήσεις τα μέσα του 20ου αιώνα την βρίσκουν διχασμένη ανάμεσα σε 2 διαφορετικά συστήματα οικονομικής οργάνωσης το κομουνιστικό και το καπιταλιστικό βάζοντας τροχοπέδη στην ανάπτυξη.
Η πολιτική αστάθεια που ακολούθησε τον εμφύλιο πόλεμο μέχρι και την μεταπολίτευση άφησε την Ελλάδα, για ακόμη μια φορά, έξω από τις εξελίξεις ανάκαμψης του δυτικού καπιταλισμού που μέσω του κράτους πρόνοιας με στοχευμένες παρεμβάσεις ενίσχυσε την ελεύθερη οικονομία αλλά προσέφερε προνοιακά στις αδύναμες κοινωνικές ομάδες.
Ένα από τα βασικά προβλήματα της χώρας μετά την μεταπολίτευση ήταν και είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ σαφής καθορισμός του είδους και του μεγέθους του κρατικού παρεμβατισμού στην ελεύθερη οικονομία της χώρας.
Ο αείμνηστος Α. Παπανδρέου προσπαθώντας να φρενάρει την λαίλαπα του άκρατου Θατσερικού νέο-φιλελευθερισμού που σάρωσε Δυτική Ευρώπη και Η.Π.Α., δημιούργησε έναν γιγαντωμένο υπερπροστατευτικό δημόσιο τομέα. Από την άλλη μεριά η νέο-φιλελεύθερη νοοτροπία είχε μετατρέψει τα άλλοτε εθνικά κράτη σε οικονομικούς παράγοντες της ελεύθερης οικονομίας με τα οφέλη αλλά και τις πιθανότητες αποτυχίας να υφίστανται στο προσκήνιο.
Οι αλλαγές στον τρόπο παραγωγής, η οικονομία παροχής υπηρεσιών, η κοινωνία της πληροφορίας σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, ευνόησε την δημιουργία του άυλου μονεταρισμού με ανύπαρκτα κατ' ουσία κεφάλαια να διακινούνται μέσω γραφείων και δημιούργησε σύγχρονες ανεξέλεγκτες μορφές κερδοσκοπίας που κατά την προσωπική μου γνώμη δεν έχουν σαν σκοπό το κέρδος αλλά τον έλεγχο και την εξουσία.
Α-Μ Τσαρουχά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου