Μπερδεμένες μέρες ισοπέδωσης κι...ελπίδας.

39 χρόνια μετά, η μεταπολίτευση έχει πια τελειώσει αφήνοντάς μας σαν κοινωνία στην φάση της αποσύνθεσης, μπερδεμένους, ενωμένους και διχασμένους, φανατικά ο ένας απέναντι στο άλλον σε ό,τι μας χωρίζει, και φανατικά μαζί απέναντι στους κοινούς 'εχθρούς'. Από την πανσπερμία των συμμετεχόντων στο προπέρσινο κίνημα των 'Αγανακτισμένων', όπου οργισμένοι πολίτες με διαφορετικές πολιτικές καταβολές αντιμετώπισαν τον κοινό εχθρό - την ισοπεδωτική λιτότητα - διαδηλώνοντας, ενισχύθηκαν και δυνάμωσαν δύο πολιτικά ρεύματα: οι εθνικιστές και οι ακτιβιστές της ριζοσπαστικής αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής.
Στα δύο ρεύματα κοινός παρονομαστής ο Σοσιαλισμός ενάντια στον σύγχρονο Γερμανικό Νεο-Φιλελευθερισμό. 
Η βασικότερη αντίθεση? Ο απολυταρχικός Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός του 1940 πρότυπο για τους πρώτους και κόκκινο πανί για τους δευτερους, υπέρμαχους του διεθνισμού της αριστεράς. Τα ανθρώπινα δικαιώματα κι αυτά κόκκινο πανί με πρώτο πλάνο τους μετανάστες. Κι ανάμεσα σ' αυτές τις αντιπαραθέσεις γεννιούνται νέες ισοπεδωτικές απόψεις όπως το ότι 'όλοι όσοι αγωνίστηκαν για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας κατά την επταετία, είναι ανεξαιρέτως 'λαμόγια', βάζοντας στον ίδιο ντορβά πολιτικούς καριέρας και βασανισμένους-αγωνιστές πολίτες.
"Ο Παπαδόπουλος προσέφερε εργασία και... ασφάλεια από τη εγκληματικότητα στους πολίτες" ακούγεται-συχνά πια-ως επιχείρημα υπέρ της δικτατορίας. Ναι λοιπόν, τα προσέφερε! Προσέφερε όμως και στέρηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως στέρηση της ελευθερίας της έκφρασης, του συναθροίζεσθαι, επίσης 'προσέφερε' και βασανιστήρια σε όσους είχαν διαφορετική άποψη από αυτήν της κυβέρνησής του!
Τώρα, μετά την μεταπολίτευση, βιώνουμε έναν άλλον απολυταρχισμό. Αυτόν του Νεο-Φιλελευθερισμού. Μήπως, κι αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι μια μορφή δικτατορίας και μάλιστα απρόσωπης? Χωρίς συγκεκριμένο δικτάτορα.
Ένας κοινός εχθρός που ισοπεδώνει την ζωή όλων μας ανεξάρτητα απ' τις πολιτικές μας κατευθύνσεις. Η στέρηση του κοινωνικού κράτους δεν μας στερεί ανθρώπινα δικαιώματα όπως το δικαίωμα στην υγεία για παράδειγμα?
Και κάπου στην μέση, Εμείς, οι πολίτες που ευελπιστούμε σε μια τρίτη λύση, υπέρμαχοι της πάσης φύσεως ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που κοιτάζουμε όμως με επιφύλαξη τον πολιτικό ακτιβισμό της ριζοσπαστικής αριστεράς, τον ακτιβισμό που μπορεί εύκολα να 'ξεφύγει' και να οδηγήσει στα άκρα..
Έχοντας ως βασικό οδηγό μας την Ελπίδα..
Την ελπίδα πως το πολιτικό σύστημα κατάλαβε πια πως ο λαός δεν σηκώνει άλλη διαφθορά, την ελπίδα πως η Ευρώπη θα καταλάβει σύντομα τον κίνδυνο της γενικής αναταραχής στον Ευρωπαϊκό Νότο που της χτυπάει την πόρτα, την ελπίδα πως η Αμερικανική ηγεσία δεν θα αφήσει να γίνουμε πύλη για την είσοδο στην Ευρώπη των προβλημάτων του Αραβικού κόσμου, την ελπίδα πως οι λαοί του Ευρωπαϊκού νότου θα ξεσηκωθούν ειρηνικά..Πως θα μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας και να χτίσουμε μια νέα κοινωνία με νέες πολιτικές χωρίς διχασμούς..χωρίς να χυθεί αίμα..και ως γνωστόν η Ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...

 Σαν επίλογο αναφέρω δυο λόγια από την σελίδα στο facebook, του εκπαιδευτικού-ενημερωτικού δικτύου alfavita:
Η χούντα έφτιαξε δρόμους...
ΝΑΙ
Και oi Φαραώ στην Αίγυπτο φτιάξαν πυραμίδες..ψήνεσαι να γίνεις σκλάβος;