Πρώτο Βραβείο για μια ποιήτρια απ' τον τόπο μας.

Το πρώτο βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης  "Καισάριος Δαπόντες", της Δημοτικής Επιχείρησης Σκοπέλου, απονεμήθηκε -πριν μια βδομάδα περίπου- στην συντοπίτισσά μας, ποιήτρια Κωνσταντίνα Ράπτη.

 ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΣΚΟΠΕΛΟΥ Κ. ΜΙΧΕΛΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΟΥ ΒΡΑΒΕΙΟΥ.



ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΘΕΤΗ ΧΡΙΣΟΣΤΟΜΟ ΚΑΡΑΝΤΩΝΙΟΥ ΠΟΥ ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ "ΓΗ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΣ"



Η Κωνσταντίνα ζει μόνιμα στο Χαλκούτσι και ασχολείται με την συγγραφή ,κυρίως την ποίηση, από 13 ετών.  Στο παρελθόν έχουν δημοσιευτεί πολλά της ποιήματα σε τοπικές εφημερίδες του Ωρωπού όπως η "Ελεύθερη Ενημέρωση" και τα "Νέα του Ωρωπού". Έχει λάβει πολλά βραβεία σε Πανελλήνιους Διαγωνισμούς ποίησης αλλά και στον Διαγωνισμό Σεναρίου της εφημερίδας "Ελεύθερος Τύπος".

 Τα αποτελέσματα του Διαγωνισμού ΕΔΩ

Παρακάτω τα ποιήματα που πήραν το πρώτο Βραβείο:

ΜΕΣΟΒΔΟΜΑΔΟ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ

της Κωνσταντίνας Ράπτη
(1o Βραβείο Α' Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού
"Καισάριος Δαπόντες")

Με κυνηγάει βάναυσα το χθες…
Πρωί Δευτέρας σκίζω τα γραμμένα…
Μα απόμειναν σαν λόγχες οι ενοχές…
Ξοπίσω μου να τρέχουν δίχως φρένα…

Αφήνω τις ανάσες μου στο φως…
Η Τρίτη θα με βρει αποκομμένη…
Το σώμα μου στα βράχια ναυαγός…
Και η ψυχή μου ανήλεα λαβωμένη…

Καράβι στη στεριά να ξεστρατώ…
Τέταρτη μεσοβδόμαδο που κλαίει…
Τ’ ολόκληρο που πούλησες μισό…
Και τ’ άλλο του μισό να παραπαίει…

Η Πέμπτη θα με βρει σ’ άδεια σκηνή…
Και η Παρασκευή σε λάθος πλάνο…
Το Σάββατο σταλάζει από χολή…
Φεγγάρια που μου έταξαν τα χάνω…

Σαν άνοιξης λουλούδια θα ντυθώ…
Και Κυριακή θα βγω στο ακρογιάλι…
Από τις στάχτες μου θα γεννηθώ…
Και θ’ αγαπήσω τη ζωή και πάλι…


 

ΓΗ ΚΙ ΟΥΡΑΝΟΣ
της Κωνσταντίνας Ράπτη
(1o Βραβείο Α' Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού
"Καισάριος Δαπόντες")

Σε μια κλωστή φθαρμένη από το χρόνο…
Κρέμασα πλουμιστά στολίδια να χει χρώμα…
Για να αντέξει η ψυχή το οξυγόνο…
Χρειάζεται ν’ απέχει απ’ το σώμα…

Κι άγγιξα τις σκουριές στα όνειρά μου…
Κι απόθεσα λουλούδια για ν’ ανθίζουν…
Στο αύριο που παν τα βήματα μου….
Φεγγάρι κι ουρανό να αντικρίζουν…

Ξεφύλλισα τις κίτρινες σελίδες…
Βιβλίου που δεν πρόλαβα να γράψω…
Μα πόνεσαν στα δάχτυλα οι ακίδες…
Φωτιά οι θύμησες μου για να κάψω…

Του κόσμου μου τα λάθος ειπωμένα…
Θα υφάνω με το κίτρινο του μίσους…
Να πω με δύο χείλη ματωμένα…
Τ’ ανείπωτα του οργισμένου πλήθους…

Να πάρω ότι έμεινε ατόφιο…
Πυξίδα να το κάνω για καλό μου…
Να το φυλάξω στο ζεστό μου κόρφο…
Ανάσα να γενεί στον πηγαιμό μου…

Μην κλαις πουλί της νιότης μου μοιραίο…
Οι πύλες παραδείσου είναι σιμά σου…
Με της ψυχής τη φλόγα μου θα καίω…
Αυτά που πλήγωσαν τα βήματα σου…

Με μύρια ροδοπέταλα θα στρώσω…
Το μονοπάτι σου για να περάσεις…
Κι ένα πρωί μ’ αιτία θα ενώσω…
Γη κι ουρανό αιώνια να φωλιάσεις….