Τακούνι στη Δημόσια Σφαίρα.

Κάποτε στο αρχαίο παρελθόν... ήταν εταίρες, ύστερα στα Χριστιανικά-Μεσαιωνικά χρόνια ήταν μάγισσες ή "Αγίες", σύζυγοι..κόρες των ισχυρών... Στην Αναγέννηση έγιναν αιρετικές ή προδότριες του Βασιλιά και της θρησκείας σαν την αδικοχαμένη Άννα Μπολέυν που τόλμησε να αρθρώσει πολιτικό λόγο στην Αναγεννησιακή Αγγλία. Όσες είχαν δημόσια άποψη και δράση συνήθως ήταν "κακά κορίτσια" ελαφρών ηθών και ενίοτε επικίνδυνες προδότριες της ανδροκρατούμενης κοινωνίας ακόμα κι αν η "προδοσία τους" ήταν ευεργετική σαν της Μεγάλης Αικατερίνης. Στον Διαφωτισμό, όταν οι γυναίκες έγιναν Αστές, κυρίες ενταγμένες στην Ιδιωτική Σφαίρα της κοινωνικής ζωής ή φθηνές εργάτριες... τότε Εκείνες στήνουν οργανώσεις και διεκδικούν εκπαίδευση, εργασιακά δικαιώματα, ψήφο...αργότερα έγιναν εργαλείο του φεμινισμού...μετά εξέχοντα μέλη της αστικής Κοινωνίας των Πολιτών.
 Σήμερα οι διαχωρισμοί μοιάζουν άνευ ουσίας ...και οι διακρίσεις δεδομένες ..οι φράσεις, οι κουβέντες και οι συμπεριφορές που έχουμε συνηθίσει εμείς,γυναίκες ισχυρές κι ανίσχυρες από τα "υψηλά" και τα "χαμηλά" κοινωνικά στρώματα...  "Ωραίο μωρό είσαι, θα σε ψηφίσουν"..Μια μορφή συμβολικής βίας όπως την όρισε ο σπουδαίος κοινωνιολόγος Pierre Bourdieu...Τα ακούμε, τα συγχωρούμε, τα προσπερνάμε και προχωρούμε ακάθεκτες- πάντα βρίσκουμε τον τρόπο-...χωρίς να κρατάμε κακία, γιατί έτσι είναι το 'κατεστημένο' και δεν αλλάζει ούτε γρήγορα, ούτε εύκολα...  Ριζωμένη στο 'κατεστημένο' η σιγουριά πως η κάθε μια θα αποδεχτεί τον ρόλο της και θα υποταχθεί στα δεδομένα..
Ας πιούμε ένα ποτήρι κρασί στα στερεότυπα που μας προσδίδουν την θηλυκότητα που δεν θέλουμε να χάσουμε, στους ρόλους που δεν θέλουμε να αποδομήσουμε, στην ταυτότητά μας..Η παρουσία κι η δύναμή μας στην Δημόσια σφαίρα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα όσο υπάρχουν άνθρωποι... θα δίνουμε μάχες, θα επηρεάζουμε τον κόσμο γύρω μας με τη σκέψη, τον λόγο, την δράση και την καρδιά μας όπως κι οι άνδρες.