Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Τι σημαίνει τελικά το "προοδευτικό πρόσημο".

Δυο λέξεις με απασχολούν τις τελευταίες μέρες. Οι λέξεις "προοδευτικό πρόσημο".  Αφορμή ήταν η πρόταση του συντάκτη του ιστολόγιου "Στα Βόρεια της Αττικής" στην ανάρτηση "Συγχαρητήρια στον κ. Θωμά Ρούσση" και ήταν η εξής:
 'προσωπικά, επιθυμούσα Δημοτική αρχή με ''προοδευτικό πρόσημο'' '. http://boriattika.blogspot.gr/2014/05/blog-post_26.html


 Θα προσπαθήσω να λύσω λοιπόν την εξίσωση της προοδευτικότητας  σ' έναν τόπο που η πολιτική - ιδεολογική απάντηση στην διοίκησή του
(εθνικά και τοπικά) αποτελεί άλυτο γρίφο... την κομμένη άκρη του κουβαριού στον λαβύρινθο.
Ξεκινώ λοιπόν αλλάζοντας την.... μαθηματική πράξη, φτιάχνοντας ένα κλάσμα με αριθμητή και παρονομαστή. Το σημαντικότερο που μας χαρακτηρίζει ως προοδευτικούς είναι η σταθερά...ο παρονομαστής. Για να προκύψει ο τελευταίος ανέτρεξα στις κατακτήσεις του Δυτικού Πολιτισμού και πρόσθεσα χοντρικά και στοιχειωδώς τα εξής:
Την Δημοκρατία,
 την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
 το κράτος δικαίου,

 την κοινωνική δικαιοσύνη,
 την αναδιανομή του πλούτου,
 την ισότητα,
 την αλληλεγγύη,
 την προτεραιότητα στην κοινωνία και τον πολίτη,
 την ατομική ελευθερία.
 Ο αριθμητής από την άλλη είναι θέμα προσωπικής επιλογής (ξεκινά από την ελευθεριακή αμεσοδημοκρατία μέχρι τον οικονομικό-κοινωνικό φιλελευθερισμό). Εκεί μπορεί να διαφωνήσουμε, όμως θα μας ενώνει  ο παρονομαστής.
Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, είτε με την λογική είτε με το ένστικτο, από γνώση ή αντίδραση, πάνω από τους μισούς Ωρωπιώτες στις εκλογές του 2014 ψήφισαν αυτόν τον παρονομαστή. Στην τοπική κοινότητα του νέου δημάρχου Ωρωπού για παράδειγμα, το Συκάμινο, ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ήρθε πρώτος στις ευρωεκλογές με σημαντική διαφορά! (27,13% έναντι 18,96% της Ν.Δ).
Σε Ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο τα νέα προοδευτικά ιδεολογικά "αφηγήματα" μπορούν να προκύψουν μόνο μέσα από μια σύγχρονη αναγεννημένη αριστερά ή σοσιαλδημοκρατία, προσαρμοσμένες στην παγκοσμιοποίηση. 

Ο κομμουνισμός ξεπεράστηκε, ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός μας μετέτρεψε σε ζούγκλα και ο αναγεννημένος εθνικισμός είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατηθούν οι κοινωνίες δεμένες στο... απώτερο παρελθόν που πέρασε ανεπιστρεπτί.
Σε όλα τα επίπεδα άσκησης πολιτικής (τοπικά, εθνικά, διεθνή) υπάρχει πάντα ένας καθοριστικός πολιτικός-ιδεολογικός παρονομαστής που την διαμορφώνει.
 Στις κρίσιμες μέρες που ζούμε όλοι οι προοδευτικοί πολίτες οφείλουμε να δώσουμε μαζί σημαντικές μάχες με αποφασιστικότητα γιατί σε τελική ανάλυση ίσως μας ενώνουν πιο πολλά απ' όσα μας χωρίζουν.



 

2 σχόλια:

Χρήστος Τουρτόγλου είπε...

Κι όμως αυτήν την εποχή μόνο ο εθνικισμός φαίνεται να είναι προοδευτικός για τους Έλληνες πολίτες (δεν αναφέρομαι απαραίτητα σε κόμματα).

Από την άλλη μεριά ο ΣυΡιΖα δεν φαίνεται να μπορεί να φέρει αυτόν τον (σοσιαλιστικό αν θέλετε) εθνικισμό (π.χ. Βενεζουέλα-Τσάβες) καθώς ο ΣυΡιΖα είναι κολλημένος στις αναχρονιστικες και ξεπερασμένες αντιληψεις τύπου ΣυΡιΖΑ του 3-4%. Το μόνο "νεο" που φέρει είναι η μπόχα της νεοελληνικής σοσιαλδημοκρατίας (ΠαΣοΚ) και ψήφους αντίδρασης (όπως αυτούς που λαμβάνει η Χ.Α.).

Τί να πρωτοπεί κανείς για το ΣυΡιΖα που συνεχίζει να προβάλει κάτι αντεθνικές οπισθοδρομικές "σερβιέτες" ενώ έκοψε Στάθη Σταυρόπουλο, Αμυρά, Σαμπιχά Σουλεϊμάν, Καρυπίδη κ.α.

Ανώνυμος είπε...

*Η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία, επισήμως, δεν συζητήθηκε ποτέ ουσιαστικά η μετεξέλιξη της Ευρώπης και η θέση των ελλήνων πολιτών σε μια μεγάλη, υπερεθνική ενότητα. Παραμένουμε προσηλωμένοι στο έθνος, μια κατασκευή παλαιότερων εποχών, και ο εθνικισμός είναι συστατικό της ιδεολογίας που διδάσκεται στα σχολεία, υιοθετείται από τα κόμματα και εκπέμπεται από τα ΜΜΕ.
*Η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία, κατά σύστημα και εν γνώσει των πολιτικών ηγεσιών της, παραβιάζει συστηματικά τα δικαιώματα εθνικών και κοινωνικών μειονοτήτων, με αποτέλεσμα να καταδικάζεται συνεχώς από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων - τις αποφάσεις του οποίου, παρ' όλα αυτά, αγνοεί. Η επιλογή δύο μειονοτικών κομμάτων να κατέλθουν στις εκλογές αυτόνομα δείχνει τη μοναδική δυνατότητα που έχουν οι εθνικές μειονότητες σε αυτή τη χώρα: περιθωριοποιημένες, προσπαθούν να βρουν φωνή μόνο μέσα στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών θεσμών.
*Η Ελλάδα είναι η χώρα η οποία, ακόμα και στην κρίση, ξοδεύει τεράστια ποσά για τη διατήρηση εθνικού στρατού, κάνοντας ό,τι μπορεί για να περιστοιχίζεται από εχθρούς. Στην Κύπρο συζητούν σοβαρά την πιθανότητα ενός κοινού ενεργειακού μέλλοντος Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων μαζί, με τη στρατηγική συμμετοχή σε αυτό της Τουρκίας , αλλά εδώ η πολιτική βαυκαλίζεται ακόμα με τα προαιώνια στερεότυπα, μη τολμώντας να ψελλίσει έστω ότι η συνεννόηση, η διεθνής διαιτησία και η προοπτική της ειρηνικής συνεργασίας είναι ο μόνος βιώσιμος τρόπος αντιμετώπισης των διεθνών σχέσεων της χώρας.
*Η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία καλλιεργούνται, κατά σύστημα, ιδεολογήματα φυλετικής ανωτερότητας (που τροφοδοτούν το ρατσισμό) και εθνικού μεγαλείου και ευγενικής καταγωγής (που γιγαντώνουν τον εθνικισμό).
*Η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία η ορθόδοξη θρησκεία ενσωματώθηκε στην ιδεολογία της και καθρεφτίζεται στους θεσμούς της. Ο περίφημος χωρισμός Εκκλησίας - Κράτους όλοι γνωρίζουμε ότι σήμερα είναι αδύνατος, με δεδομένο ότι θα χρειαστεί να ανατραπούν πολλά συστατικά της καθημερινής ζωής μας, μεταξύ άλλων ο προσανατολισμός της παιδείας, ο τρόπος άσκησης της δικαιοσύνης, η αμφισβήτηση του ιδεολογικού προτύπου που μας συνέχει. Το χουντικό σύνθημα Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών παραμένει κίνητρο της εθνικής ιδιοσυστασίας μας.
Όσο κρατική ιδεολογία είναι ο εθνικισμός και κυρίαρχη ιδεολογία όλων των κομμάτων που υπερασπίζονται τον κρατισμό ο εθνολαϊκισμός, η Χρυσή Αυγή θα συμπορεύεται με σοβαρή κοινωνική εκπροσώπηση. Αν μια καταστροφή δεν τα αλλάξει όλα μονομιάς, αν δηλαδή η χώρα καταφέρει να συνεχίσει την ευρωπαϊκή πορεία πατώντας πάνω στα πήλινα ποδαράκια της, μοναδικός τρόπος αποδυνάμωσής της είναι η εξομάλυνση της καθημερινότητας των πολιτών, η μείωση της ζήτησης ριζοσπαστικών τιμωρητικών ιδεολογιών και πολιτικών.
Τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν σε ένα ιδεατό μέλλον, με την Ευρώπη πιο φεντεραλιστική και με κυρίαρχες τις πολιτικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις στην Ελλάδα. Αν και μοιάζει με σενάριο φαντασίας, η ελπίδα πρέπει να πεθαίνει τελευταία. Και τα μέτωπα χρειάζεται να κρατηθούν ανοιχτά.

Books' Journal, #44, editorial