Με αβέβαιο μέλλον…

('Υπέρβαση' 17/2/2012)

Η Υγεία, η Παιδεία και η τοπική Αυτοδιοίκηση θα είναι οι τομείς που θα πληγούν σημαντικά-- και θα μας στοιχίσει περισσότερο-- από το νέο Μνημόνιο.

Από εδώ και στο εξής η χώρα θα καλύπτει τα λειτουργικά της έξοδα με τις δικές της δυνάμεις και την δικιά της παραγωγή. Ποιά όμως παραγωγή;  την στιγμή που σύμφωνα και με τα λεγόμενα στη Βουλή του πρώην πρωθυπουργού Παπανδρέου  ζούμε σε μια παρασιτική οικονομία που βασιζόταν στα δάνεια και τις εξαγωγές. Η εσωτερική υποτίμηση που θα γινόταν με την πτώση στους μισθούς και τις δημόσιες δαπάνες έχει πια μετατραπεί σε εσωτερική χρεοκοπία. Την λεγόμενη ελεγχόμενη χρεοκοπία. Λέγοντας ‘ελεγχόμενη’ εννοούν πως θα διατηρήσουν το νόμισμα, θα καλύπτουν τις δανειακές υποχρεώσεις στους δανειστές μας και θα προστατεύσουν το τραπεζικό σύστημα. Όσο για μας τους πολίτες και την καθημερινότητά μας θα αποτελέσουμε τις ‘Ιφιγένειες εν Αυλίδι’ για να σωθεί η χώρα.

Χωρίς παροχές υγείας με ελλιπή Παιδεία για τα παιδιά μας και με αδυναμία ακόμα και να μπαλώσουμε τους σπασμένους μας δρόμους. Την περασμένη Κυριακή μιλούσα μ’έναν φίλο που προσπαθούσε να μου εκθέσει τα μακροπρόθεσμα οφέλη των νέων μέτρων:

«Οι τράπεζες θα είναι δυνατές και θα δίνουν δάνεια για επενδύσεις, οι τιμές προϊόντων και υπηρεσιών αναγκαστικά θα πέσουν μιας και οι μισθοί θα είναι χαμηλοί ενώ θα έχουμε πρόσβαση σε δανεισμό απ’ την Τρόικα».

Κι αναρωτιέμαι μπορεί κανείς να προβλέψει την συμπεριφορά των τραπεζών; Θα δώσουν δάνεια και σε ποιους; με ποιους όρους; Σε ξένους επιχειρηματίες; Σε - Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες μόνο- αφήνοντας απέξω μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις; Όσο για την πτώση των τιμών πως θα επιτευχθεί όταν εισάγουμε όλες τις πρώτες ύλες;  Χωρίς πρωτογενή παραγωγή;

 Για τον δανεισμό απ’την Τρόικα; Έχουμε πια νιώσει μέχρι το κόκκαλο τους όρους των δανειστών μας.

Λίγοι λοιπόν φανταστήκαμε το τί θα σήμαινε να “ανήκουμε” στην Δύση, στην Ευρωπαϊκή ‘Ένωση και κυρίως στην νομισματική Ένωση.

Γίναμε λοιπόν το τέλειο Πειραματόζωο των αγορών της Ευρώπης, των οικονομολόγων, των “υπεύθυνων” πολιτικών.

Η Ελλάδα όμως είναι οι πολίτες της, οι Έλληνες. Οι συνταξιούχοι που ξόδεψαν 35-40 χρόνια υπηρετώντας με τον μόχθο τους την οικονομία της χώρας, οι νέοι που διεκδικούν το δικαίωμα στην γνώση, στην εργασία, στο μέλλον και οι εργαζόμενοι.  H παραγωγική τάξη, οι τωρινοί στυλοβάτες της κοινωνίας που θα κληθούμε να ζήσουμε και να συντηρήσουμε οικογένειες με 400 ευρώ τον μήνα.

Εμείς λοιπόν οι Έλληνες θα βρούμε τις λύσεις και τον δρόμο μας και θα χαράξουμε νέες πορείες, όταν χρειαστεί, όπως κάνουμε αιώνες τώρα.