Για τον πατριωτισμό και την Δημοκρατία.

Με αφορμή την Εθνική επέτειο…

Αθήνα, 1944, Οδός Μέρλιν στα κρατητήρια της Γκεστάπο.

Τι είναι η πατρίδα? Μια ταυτότητα, ένα σημείο αναφοράς, το γνώριμο, η ρουτίνα που μας παρέχει ασφάλεια, οι παιδικές αναμνήσεις.

Ένας συμπολίτης μου από τον Ωρωπό μου έδωσε αυτές τις μέρες ένα απόκομμα δίφυλλου εντύπου που κυκλοφορεί στην περιοχή.
Στο απόκομμα γινόταν αναφορά στην εποχή της μεταπολίτευσης όπου κάθε τι εθνικιστικό-πατριωτικό θεωρείτο αναχρονιστικό (το λιγότερο) έως υβριστικό ενώ αναδείκνυε τους απάτριδες άθεους κλπ. Διάβασα επίσης πως η μεταπολίτευση διαστρέβλωσε την ιστορία του έπους του ’40 -σύμφωνα πάντα με το έντυπο- παρουσιάζοντας την «δήθεν» Αντίσταση που αποτελεί παραμύθι. Αντιθέτως ο Ιωάννης Μεταξάς που κατήργησε το κοινοβούλιο και την Δημοκρατία το 1936 «υπήρξε ηγέτης που ανέβασε την Ελλάδα στο υψηλότερο βάθρο της παγκόσμιας πολιτικής κονίστρας». Άλλωστε, όπως επίσης αναφέρεται στο έντυπο, η δημοκρατία στην Ελλάδα απέτυχε σε όλες τις εκφάνσεις της, εξέθρεψε την διαφθορά και δικαιολογημένα οι πολίτες «παραδίδονται με ανακούφιση σε δικτατορικά-μοναρχικά καθεστώτα».

Μας λένε λοιπόν εν ολίγοις πως αντί να αγωνιστούμε για την βελτίωση της δημοκρατίας, δεν βαριέσαι ας την καταργήσουμε. Τουλάχιστον αυτό το συμπέρασμα βγάζω εγώ. Τι αξία άλλωστε έχουν έννοιες όπως η Ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα? Τι αξία έχει να γράφουμε ελεύθερα την άποψή μας στα blogs και τα social media ?

Στην Μεταπολίτευση υπήρξα μαθήτρια σε ένα σχολείο που έκανε εκτενείς αναφορές στην Πατρίδα και το Έθνος που πολέμησε γενναία τους Ιταλούς κατακτητές του φασίστα Μουσολίνι και τους Ναζιστές του Χίτλερ που έσπειραν τον λιμό και την πείνα στα αστικά κέντρα της πατρίδας μας, καταλήστεψαν τον Εθνικό μας πλούτο και έσφαξαν αμάχους στα χωριά μας. Επίσης ήταν αυτονόητο πως όσοι πολέμησαν τους κατακτητές ωφέλησαν την πατρίδα σε αντίθεση με τους κουκουλοφόρους καταδότες, τους μαυραγορίτες και τους συνεργάτες των Γερμανών που συνέδραμαν τον εχθρό. Αυτά μαθαίναμε στα δημοκρατικά σχολεία της Μεταπολίτευσης που είχε τα στραβά της και τα καλά της.

Ο φίλος Ωρωπιώτης που μου έδωσε το απόκομμα ήταν εκνευρισμένος και μου δήλωσε:

Αν τολμήσει ποτέ κανείς να πει πως είμαι άπατρις επειδή είμαι δημοκρατικός πολίτης θα τον μηνύσω για συκοφαντία.

Εγώ τον προέτρεψα να μην συγχύζεται και του τόνισα πως ο δημοκρατικός πολίτης διαφέρει από τον υποστηρικτή της απολυταρχίας γιατί ο πρώτος αποδέχεται ασυζητητί τον δεύτερο για γείτονα, συνάδελφο, συνοδοιπόρο στην ζωή και την κοινωνία. Τον αφήνει να γράφει ελεύθερα την άποψη του κατά της δημοκρατίας και υπέρ πάσης φύσεως δικτατορίας ελεύθερα χωρίς να κραδαίνει πάνω από το κεφάλι του συμπολίτη του υπόγεια βασανιστήρια, ξερονήσια και φυλακές.

Αυτός είναι ο Δημοκράτης τέλειος ή ατελής!

 Εσύ φίλε της απολυταρχίας πώς αντιμετωπίζεις τον Καθολικό ή τον Άθεο? Αυτόν που αυτοπροσδιορίζεται ως πολίτης του κόσμου και όχι του έθνους?

Για σκέψου…

 και δες το μεγαλείο της Δημοκρατίας.