Υπέρ Μαρίας Γιαννακάκη (του Βαγγέλη Μυτιληναίου)

Την κυρία Γιαννακάκη τη γνώρισα το 2011, περίπου ένα χρόνο πριν την εκλογή της στο Κοινοβούλιο, ως μέλος της Δημ.Αρ. από τη Λαυρεωτική για το ζήτημα του Κέντρου Υποδοχής Προσφύγων Λαυρίου. Ήταν η εποχή όπου η ηγεσία του κόμματος και η τότε στενή ηγετική ομάδα - που αργότερα συγκρότησαν τη λεγόμενη μεταρρυθμιστική τάση - έπαιζε τα ρέστα της στο "Αριστερά της Ευθύνης" κάτι που σήμαινε ότι "αντιπαλεύουμε κάθε κοινωνικό αίτημα που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ για να κάνουμε φραμπαλά και να είμαστε το αγαπημένο παιδί των καναλιών στις επικείμενες εκλογές". Έτσι ήμουν ένας τινά τρόπο σταμπαρισμένος "τραμπούκος της Κερατέας" που κανένας δεν ήθελε ανοιχτούς λογαριασμούς είτε με εμένα είτε με άλλα τοπικά στελέχη από τη νοτιοανατολική Αττική για ευνόητους λόγους.
Παρά το εν λόγω κλίμα η κ. Γιαννακάκη με άκουσε προσεκτικά είχαμε και μια δεύτερη συνάντηση για το θέμα και όταν χρειάστηκε βγήκε και η σχετική ανακοίνωση. Αλλά ας αφήσουμε το θλιβερό ζήτημα που ακούει στο όνομα Δημοκρατική Αριστερά και τις διάφορες νεοδεξιές παραφυάδες της μια και δεν αφορά απολύτως κανέναν πλέον. Για την ιστορία μόνο και γιατί ώρες ώρες με πιάνει το παράπονο όπως έλεγε και ο Βασιλάκης Καΐλας στις ελληνικές ταινίες, ενώ το κόμμα μου ήγετο και εφέρετο κατά πως άρεσε λ.χ. στον κουμπάρο του Προέδρου τον κύριο Λιβαδά στα ζητήματα οικολογίας και περιβάλλοντος, λίγους μήνες πριν η μια απ τις δύο περιφερειακές παρατάξεις που κερδισε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην Αττική με επικεφαλής την κ. Ρένα Δούρου και είχε ως αιχμή τη ρήξη που πρέπει να κάνει το πολιτικό μας σύστημα με κατεστημένες δυνάμεις κρατικοδίαιτων ολιγαρχών - όπως στο φλέγον ζήτημα των απορριμάτων - και ως εκ τούτου να επιλέξουμε λύσεις που επιλύουν ουσιαστικά τα προβλήματα, είναι οικονομικές και κυρίως φιλικές προς το φυσικό περιβάλλον. Ό, τι τέλος πάντων κάνουν οι "κουτόφραγκοι" εδώ και δεκαετίες.

Στις ίδιες περιφερειακές εκλογές έπειτα από τις γνωστές παλινωδίες της ηγεσίας της Δημ.Αρ. η Μαρία Γιαννακάκη σήκωσε όλο το βάρος της ουσιαστικής διάλυσης του κόμματος και του χώρου και συγκρότησε την "Παρέμβαση για την Αττική - Δημοκρατική Οικολογική Κίνηση" και ηγήθηκε τον περασμένο Μάιο του πιο αξιόλογου προγραμματικά αλλά και στελεχιακά ψηφοδέλτίου για την περιφέρεια Αττικής.  

Για όσους στοιχειωδώς παρακολουθούν η κυρία Γιαννακάκη έχει ιδιαίτερα σημαντικό βιογραφικό αναφορικά και με τους κύκλους των σπουδών της στον κλάδο των ανθρωπιστικών επιστημών ενώ έχει και μια εξόχως σημαντική πορεία ως στέλεχος της δημόσιας διοίκησης σε διεθνείς οργανισμούς και ειδικά σε ζητήματα πολιτισμού και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι να τρελαίνεται κανείς πως μια τόσο αξιόλογη παρουσία που εκπροσωπεί τα πιο υγιή και ενεργά κομμάτια της κοινωνίας μας να βρίσκεται σε μια Βουλή με μαχαιροβγάλτες, μπράβους, τραμπούκους, εθνολαϊκιστές και ερυθροσαχλαμαράκιδες...

Η αντίδραση της για το ζήτημα που ανέκυψε αναφορικά με το οικογενειακό της περιβάλλον ήταν όχι απλά άμεση, όχι μόνο πεντακάθαρη αλλά και επιτακτικά ζητούσε την εφαρμογή του νόμου χωρίς κανένα αστερίσκο και καμιά υποσημείωση. Είναι τουλάχιστον εμετικοί οι ισχυρισμοί διαφόρων μαϊντανών και κατ' επάγγελμα "υπεύθυνων" πολιτικών που παριστάνουν τους τιμητές και επιχειρούν να βγάλουν απ' τη μύγα ξίγκι για λίγα λεπτά διαδικτυακής δημοσιότητας. Είτε τους αρέσει είτε όχι οικογενειακή ευθύνη υπάρχει μόνο στο φασισμό.


Η Μαρία Γιαννακάκη με τις θέσεις, τις αντιλήψεις της και τις παρεμβάσεις της στη Βουλή αλλά και στους διεθνείς οργανισμούς αποτελεί ίσως μια από τις πιο αξιόλογες παρουσίες σήμερα στη δημόσια ζωή του ελληνικού κοινοβουλίου και της χώρας μας, αλλά κυρίως αποτελεί μεγάλη τιμή για μένα το ότι συστεγαστήκαμε στο ψηφοδέλτιο της "Δημοκρατικής Αριστεράς" κατά τις Βουλευτικές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012.

Ο Βαγγέλης Μυτιληναίος είναι φίλος blogger και ενεργός πολίτης από την Σαρωνίδα.
http://ecclesiademo.blogspot.gr