Δικαίωμά μου

(Άρθρο του Δημήτρη Μακρυγιάννη)

                                                           

   "Δεν συμφωνώ ούτε με μια λέξη απ` όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη, το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις."

      Αυτό που μόλις διαβάσατε δεν το είπα εγώ, αλλά ο γνωστός σε όλους Γάλλος Ιστορικός, διανοούμενος και Συγγραφέας του 18ου Αιώνα Βολταίρος. Έτσι λοιπόν θεωρώντας ως δεδομένο το δικαίωμα να εκφράσω ελεύθερα τις απόψεις μου και μάλιστα με την δική σας προστασία και συναίνεση  αρχίζω: 

 Ρε Παιδιά, δεν νομίζετε ότι ωρίμασαν οι καιροί, ότι μέστωσαν οι ιδέες και οι απόψεις μας για αρκετά πράγματα που θα πρέπει τώρα όσο είναι καιρός να τ` αλλάξουμε ; Ν` αναθεωρήσουμε δηλαδή κάποιες εμμονές και ιδιοτροπίες που χρόνια και χρόνια μας βασανίζουν , μας προβληματίζουν, μας καθηλώνουν  και μας οδηγούν σε συρματοπλεγμένα  αδιέξοδα.  Δεν νομίζετε δηλαδή ότι ήρθε η ώρα ν` αλλάξουμε τρόπο ζωής, ν` αλλάξουμε ρότα, να ξεφύγουμε απ` την κακομοιριά και την μιζέρια του παρελθόντος, αφήνοντας πίσω την λάσπη και τον βάλτο που μοιραίως βαλτώνει το σώμα και την ψυχή μας; Δεν πιστεύετε ακόμη ότι είναι ώρα ν` απαλλαγούμε από το καταστροφικό Εγώ μας και να λειτουργήσουμε το δημιουργικό Εμείς.   Ωραία, εντάξει, θα γίνω πιο σαφής και πιο ξεκάθαρος και για να μην φανώ αγενής θα κρίνω εξ` ιδίων τα αλλότρια.

       Πέρασε ολάκερη η ζωή μου ξοδεύοντας, όπως όλοι μας, τα νιάτα και την δύναμή μου πίσω απ` την κουλτούρα και νοοτροπία της υποταγής, της υπόκυψης και της τυφλής αποδοχής ενός αρρωστημένου κατεστημένου που κατηύθυνε κρυφά την ζωή μου πνίγοντας κάποια όνειρα κι επιθυμίες τα οποία για ν` αποκτήσω γέμιζα με περίεργα αισθήματα και βαριές ενοχές. Τα καφενεία του χωριού ήταν αυτά των πατριωτών Δεξιών και τ` άλλα των ανεπιθύμητων Αριστερών. Κοινωνικές στιγματισμένες τάξεις, διχοτομήσεις φατρίες, μίσος, αποκλεισμός.  Oι οικονομημένοι του χωριού, αυτοί δηλαδή που κατηύθυναν ουσιαστικά και τις τύχες των περισσοτέρων, είναι αυτοί που έρχονταν σ` επαφή με βουλευτές και διάφορους παρατρεχάμενους, τάχα μου Αξιωματούχους και που καθόριζαν με τον τρόπο τους και τον αριθμό των συνολικών ψήφων που θα έπαιρνε ο υποστηριζόμενος. Παράλληλα ο κύριος οικονομημένος αγόραζε για ένα κομμάτι ψωμί το χωραφάκι του φτωχού, πάντα στα πλαίσια της εξυπηρέτησης, αλλά και με προκαθορισμένες όλες τις οικογενειακές ψήφους υπέρ του φίλου μας βουλευτή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Αγρότη πατέρα μου, σε κάποιο απ` τα επαναλαμβανόμενα αδιέξοδα της δεκαετίας του 60 ν` αναφέρει συχνά την ανάγκη παρέμβασης για βοήθεια από τον βουλευτή της περιφέρειας και να προβληματίζεται αν θα του πήγαινε τενεκέ τυρί, λάδι ή κανένα κατσικάκι. Πώς όμως να` ρχόταν σε επαφή με τον μεγαλόσχημο κύριο; πως θα τού` δινε το πεσκέσι; Και τότε καμαρωτός, καμαρωτός, έμπαινε στη μέση ο Κύριος "Οικονομημένος" του χωριού όπου αναλάμβανε, πάντα διεκδικώντας τα αντισταθμιστικά οφέλη, να προωθήσει το προς εξυπηρέτηση αίτημα του φτωχού για το οποίο μια ηχηρή και στομφώδης υπόσχεση από τον μεγαλόσχημο κύριο, επιβεβαίωνε την λεπτομερή εξέταση του προβλήματος που συνήθως κράταγε χρόνια  ή δεν  ολοκληρωνόταν ποτέ, προσβάλλοντας ή σκοτώνοντας τις ελπίδες των φτωχών ανθρώπων, τους οποίους οι ίδιοι έντεχνα είχαν οδηγήσει στην απελπισία, την εξαθλίωση και την αναλλοίωτη εξάρτηση.

    Άραγε σας θυμίζει τίποτε αυτό το απλό περιστατικό ; Ε..λοιπόν αν δεν θυμίζει τίποτε σε σας εμένα μου θυμίζει το παλιό αλλά και το σύγχρονο  Ελληνικό Πολιτικό κατεστημένο που σέρνεται κληρονομικά ανά τους αιώνες, ως άτρωτη Οθωμανική Λερναία Ύδρα,  συντηρούμενη και καλλιεργούμενη, ως αλάνθαστο μέσον, κι επί των ημερών μας σε όλο της το μεγαλείο ακριβώς με την ίδια νοοτροπία, με την ίδια μεθοδολογία, με τον ίδιο ραγιαδισμό.  Και καλά, τότε είμαστε Ραγιάδες, τώρα ; τι είμαστε τώρα ; Είμαι ακόμη Ραγιάς και δεν το ξέρω ; Αμ τι είσαι βρε κακομοίρη; θα μου` λεγε ίσως μια ψύχραιμη φωνή μέσα στ` αυτιά μου. Με τον ίδιο τρόπο εξόντωσης, τους αβάσταχτους κεφαλικούς φόρους, τα ατέλειωτα εξαντλητικά χαράτσια και τόσα άλλα επιβαλλόμενα δεινά που μηδένιζαν τότε την ανθρώπινη οντότητα κι αποδεκάτιζαν τον Ελληνισμό οι Οθωμανοί κατακτητές, με τον ίδιο  ακριβώς τρόπο οι Δυνάστες του σήμερα με τους Έλληνες Γραμματικούς φοροεισπράκτορες μας ετοιμάζουν μια μεγαλοπρεπή οικονομική κηδεία, αφού όλοι τους γνωρίζουν ότι δεν βγαίνουν "τα κουκιά" από τους αριθμούς, τα μέσα, τους συντελεστές. Παρ`όλ` αυτά, μέσ` από μια τεράστια και ψευδή υποσχεσιολογία συνεχίσουν με το ίδιο πάθος κι ανερυθρίαστα να μιλούν για το ακατόρθωτο και το πρακτικά αδύνατον.

     Ουαί, ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, αλλά όπως φαίνεται το αλίμονο δεν ταιριάζει ακριβώς στους "εκτελεστές" της αξιοπρέπειάς μας αλλά στον , για μία ακόμη φορά δοκιμαζόμενο Ελληνικό Λαό που κανείς δεν ξέρει αν ποτέ ανακάμψει.

     Το περίεργο όμως, κι αυτό είναι ακριβώς που θέλω να επισημάνω, είναι ότι ενώ ξέρω, όπως και όλοι ξέρουμε, ποιός ευθύνεται για την καταστροφή μας, ποιά Κόμματα πρόδωσαν τον Ελληνισμό εν τούτοις μέσα στο μυαλό μου γίνεται ένας σιωπηρός αγώνας   μείωσης των ευθυνών του δικού μου Κόμματος. Είναι βλέπεις νωπό ακόμη το δηλητήριο  που χύθηκε από τον Κομματικό μηχανισμό για να μου χαράξει την ταυτότητα του χώρου  που ανήκω. Ντρέπομαι...ντρέπομαι ειλικρινά, που εγώ ένας ελεύθερος και υγιής Νους, όπως πίστευα, να ανήκω σαν τα πρόβατα σ`ένα βρώμικο και ρυπαρό Κομματικό μαντρί που καλλιεργείται ο διαχωρισμός η ομαδοποίηση και το μίσος ουσιαστικά εναντίον του αντιπάλου Κόμματος. Ντρέπομαι που μου πέταξαν κι εγώ έτρεξα να φορέσω τον χρωματιστό μανδύα για να ξεχωρίζω από τους άλλους με τ`αλλιώτικα χρώματα που δουλεύουν πεισματικά για το "Αφεντικό Κόμμα" με αντίπαλο τον αδελφό τους. Ντρέπομαι γιατί δέχθηκα να παίξω το παιχνίδι τους κολυμπώντας σε μία ψεύτικη ιδεολογική θάλασσα σωτηρίας που στην ουσία ήταν μια μικρή και ρηχή πισίνα γεμάτη βρωμιές και κολοβακτηρίδια.    Κι αναρωτιέμαι, είναι τόσο δύσκολο να καταλάβω ότι το Κόμμα πρέπει να είναι ο υπηρέτης μου και όχι εγώ υπηρέτης του Κόμματος;  Είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσω ότι εγώ ΕΠΙΛΕΓΩ-ΚΑΘΟΡΙΖΩ-ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΩ  το ΠΟΙΟΣ-ΠΟΤΕ και ΓΙΑΤΙ πρέπει ν` ανέβει ή όχι ;  Εύστοχα βέβαια θ` αναρωτηθεί κάποιος. Καλά... τώρα ξύπνησες εσύ ;  Ναι φίλοι μου, τώρα με ξύπνησε η εκρηκτική κορύφωση της πολιτικής αλητείας, της κλεψιάς, της διαφθοράς, του ξεπουλήματος. Τώρα συνήλθα απ` το υπνωτικό χαπάκι που με πότιζαν χρόνια ολόκληρα και με κρατούσε απροβλημάτιστο στον ύπνο του δικαίου, που τελικά ήταν τόσο άδικος.  Τι είπατε; σε ποιό Κόμμα ανήκω τώρα;  Μα δεν ανήκω φίλοι μου πουθενά, είμαι ελεύθερος Έλληνας πολίτης που ξεφορτώθηκε τις ωτοασπίδες, που πέταξε τις παρωπίδες και με καθαρό μυαλό θεωρώ όλο το πολιτικό σύστημα ένοχο και σάπιο, μέχρι να μου αποδείξουν ότι δεν είναι. Γιατί κάποτε με είχαν κατατάξει στην κατηγορία βλάκες και μάλιστα τελευταία με προβίβασαν στους ηλίθιους    Εμ...φτάνει πια, αρκετά με μορφώσατε, αρκετά με διδάξατε, τώρα πια να το ξέρετε είμαι  πονηρεμένος.

  Τώρα πια είμαι ένας σκληρός αξιολογητής που θα σας περάσω όλους από ψηλό κόσκινο κι είμαι σίγουρος ότι είναι περισσότερη η ήρα παρά το σιτάρι. Τί λέτε ρε παιδιά; δεν πρέπει κάτι ν` αλλάξουμε; δεν πρέπει κάτι να γίνει;   Επιτέλους....αρκετά.

                                          

Δημ. Μακρυγιάννης.